Σκόρδο το Ελληνικό

Στην κουζίνα είναι μοναδικό και αναντικατάστατο, άλλα και η αξία του, ως ίαμα έχει αναγνωριστεί εδώ και 5.000 χρόνια.

Ρυθμίζει την χοληστερίνη, την πίεση και προστατεύει την καρδιά.  

Έχει ενισχυτικές τάσεις του ανοσοποιητικού συστήματος και θεωρείται ( Εκτός μυρωδιάς ) αφροδισιακό.

Αν και παράγεται σε πολλές χώρες του κόσμου η πυκνότητα σε ιαματική αξία και δραστικές ουσίες του Ελληνικού είναι μοναδική. 

 

Ας το γνωρίσουμε όμως καλύτερα και στην επιστημονική του ανάλυση.

Το Σκόρδο (επιστημονική ονομασία: Allium sativum, Άλλιον το ήμερον) είναι μονοετές ή και πολυετές, ποώδες φυτό το οποίο ανήκει στο γένος Άλλιο και στην οικογένεια των Λειριοειδών ή Υακινθοειδών.

Η καταγωγή του είναι από τις περιοχές της κεντρικής και ανατολικής Ασίας. Χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα ως άρτυμα στην παρασκευή φαγητών, και για τις φαρμακευτικές του ιδιότητες.

Έχει βολβώδες στέλεχος και τα φύλλα του μέχρι τη μέση περίπου είναι επίπεδα και λεία.

Τα φύλλα του είναι στενά, μακριά και κοφτερά.

Στην κορυφή του στελέχους είναι το άνθος που έχει λευκό χρώμα.

Ο βολβός του σκόρδου ή κεφάλι αποτελείται από πολλά μικρά βολβοειδή μέρη που λέγονται σκελίδες ή ξεκλίδια και έχουν κοινή βάση καλύπτονται δε όλα μαζί από 3-5 ή 3-4 μεμβράνες που έχουν μορφή κολεού (σωληνοειδούς θήκης).

Το σκόρδο πολλαπλασιάζεται με τους βολβούς του.

Οι ανθοφόροι άξονες δεν έχουν σπόρια αλλά μερικές φορές φέρουν μικρούς βολβούς που επίσης χρησιμοποιούνται στον πολλαπλασιασμό του. Τα άνθη είναι στείρα και το σκόρδο πολλαπλασιάζετε με τα βολβομερή του. Οι ανθοφόροι άξονες αναπτύσσονται φέροντας μερικές φορές μικρά βολβίδια, τα οποία χρησιμοποιούνται ως ετήσιο φυτό.

Χρήσεις και παραδόσεις 

Μία πλεξούδα σκόρδου

Σύμφωνα με τις αρχαϊκές δοξασίες, ορισμένα δέντρα, φυτά, βολβοί ή καρποί με έντονη οσμή διαθέτουν μαγική δύναμη, η οποία λειτουργεί σαν φυλακτήριο. Στα αρχαία χρόνια το είχαν ως φυλακτό ενάντια στα κακά δαιμόνια και τους βρικόλακες καθώς και κατά του ματιάσματος.  

Υπάρχουν πολλές λαϊκές παραδόσεις σχετικά με το σκόρδο.

Έτσι μία πλεξούδα από σκόρδα σε ένα σπίτι ή χωράφι διώχνει το μάτιασμα.

Στα χωράφια κρεμούσαν σκορδοπλεξάνα για να μη βασκαθεί.  

Άμα κάποιος θαυμάζει κάτι για να μη το ματιάζει συνηθίζεται η έκφραση «σκόρδα στα μάτια σου» έτσι αποτρέπεται το μάτιασμα.

Στην έγκυο γυναίκα και στο νεογέννητο βρέφος τοποθετείται ένα σκόρδο για να φύγει το κακό μάτι.

Την ημέρα της πρωτομαγιάς τρώνε σκόρδο για προληπτική εξουδετέρωση του κακού. Ακόμα και πλαστικά σκόρδα τοποθετούνται σε αυτοκίνητα για γούρι.

Παραδοσιακή Ιατρική 

Το σκόρδο έχει εκπληκτική φήμη στην Παραδοσιακή Ιατρική.

Χρησιμοποιείτε παραδοσιακά σαν αντισηπτικό, εφιδρωτικό, διουρητικό, αποχρεμπτικό και διεγερτικό, τονωτικό, καρδιοτονωτικό, αντί-καταρροϊκό, αντιμεθυστικό, αντιπυρετικό, εναντίον της πιέσεως και άλλων παθήσεων, όπως είναι του αναπνευστικού συστήματος, το άσθμα, τον βήχα, την δυσκολία αναπνοής, την χρόνια βρογχίτιδα, τη λέπρα, την στροβιλιστική κατανάλωση, τον κοκίτη, την επιληψία, τους ρευματισμούς και την υστερία.

Έχει την φήμη από τον λαό να νομίζουν ότι είναι πανάκεια εναντίον πάσης ασθένειας και ιδιαιτέρως εναντίον την αϋπνίας.

Ο θρύλος του για τις θεραπευτικές του ιδιότητες έχει περάσει από γενιά σε γενιά εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Έχουν βρεθεί στοιχεία ότι το σκόρδο μαζί με το κρεμμύδι χρησιμοποιήθηκαν στη διατροφή, σε θρησκευτικές τελετές και στην ιατρική στην αρχαία Σουμερία (4000 π.Χ.) ακόμα στους τάφους της αρχαίας Αιγύπτου (3200 π.Χ.) επίσης στο παλάτι της Κνωσού στην Κρήτη και στα ερείπια της Πομπηίας (100 μ.Χ.) απεικονίζονται βολβοί σκόρδου.

Έχουν βρεθεί σε σανσκριτικές καταγραφές ότι χρησιμοποιούταν τουλάχιστον από το 3000 π.Χ. και οι Κινέζοι το χρησιμοποιούσαν τουλάχιστον για 3000 χρόνια.

Ο Αιγυπτιακός ιατρικός πάπυρος The Codex Ebers οπού χρονολογείτε κοντά 1500 π.Χ. αναφέρει 22 συνταγές για πονοκέφαλους, πονόλαιμο και σωματική αδυναμία.

Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος στο Historia Naturalis αναφέρει συνταγές με το σκόρδο για 61 αρρώστιες, όπως γαστρεντερικές διαταραχές, δαγκώματα από σκυλούς και φίδια, τσιμπήματα από σκορπιούς, άσθμα, ρευματισμούς, αιμορροΐδες, έλκη, απώλεια όρεξης, σπασμούς, τρέμουλο και φθίση. ( Φυματίωση )

Ο Ιπποκράτης χορηγούσε το σκόρδο ως καθαρτικό και διουρητικό, για θεραπεία στους όγκους της μήτρας, σαν αντιμεθυστικό και αντιπυρετικό.

Ο μέγας δάσκαλος της βοτανολογίας, φαρμακολογίας Διοσκουρίδης το αναφέρει ως ένα από τα πλέον εύγευστα και τονωτικά φάρμακα, γι’ αυτό και οι Αρχαίοι Έλληνες, αλλά και οι παρά τις ακτές της Μεσόγειου λαοί, το μεταχειρίζονταν πολύ.

Το έχει αναφέρει ότι το χρησιμοποιούσε και ο Αριστοτέλης.

Για αιώνες οι Κινέζοι και οι Ιάπωνες γιατροί σύστηναν το σκόρδο για τη μείωση της υπέρτασης, ενώ στην Ινδία του 1ου αιώνα οι γιατροί με το Charaka-Samhita, ένα σημαντικό ινδικό χειρόγραφο, χρησιμοποιούσαν σκόρδο και κρεμμύδι για την πρόληψη των καρδιοπαθειών και των ρευματισμών.

Στην Αγγλία την εποχή του Σαίξπηρ θεωρούσαν το σκόρδο ως εξαίρετο φάρμακο και αφροδισιακό, το σκόρδο θεωρούνταν αφροδισιακό ακόμα και στο Μεσαίωνα κύρια για καλή στύση.

Το σκόρδο είναι ένα ευρείας χρήσης αντιβιοτικό.

Στην αρχή του αιώνα οι αλοιφές, οι κομπρέσες και εισπνεόμενα φάρμακα από σκόρδο ήταν το πλέον προτιμότερο φάρμακο κατά της φυματίωσης.

O πρώτος που σημείωσε την αντιβιοτική του δράση ήταν ο Παστέρ το 1858. Στον 1^ο Παγκόσμιο πολεμώ το σκόρδο χρησιμοποιούνταν κατά του τύφου και της δυσεντερίας και η βρετανική κυβέρνηση το 1916 έβγαλε γενική απολογία να προωθεί το σκόρδο στο κοινό για τοις απαιτήσεις του πολέμου, ενώ κατά τον 2^ο, οι Βρετανοί γιατροί που θεράπευαν τα τραύματα της μάχης με σκόρδο ανέφεραν πλήρη επιτυχία σε περιπτώσεις σηπτικής δηλητηρίασης και γάγγραινας και ονομάστηκε από την κυβέρνηση Ρωσίας, ρωσική πενικιλίνη όταν ξέμεινε από αντιβιοτικά.

Μετά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Sandoz Pharmaceuticals κατασκεύασε ένα η σκορδικό παρασκεύασμα για τους εντερικούς σπασμούς και η Van Patten Company παρήγαγε ένα άλλο για την μείωση της πίεσης αίματος. Ακόμα και ο Δρ. Άλμπερτ Σβάιτσερ  χρησιμοποιούσε σκόρδο για να θεραπεύσει στην Αφρική αμοιβαία δυσεντερία και σαν αντισηπτικό ώστε να παρεμποδίσει την γάγγραινα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το 1721, όταν εξαπλωνόταν ή πανώλη στην Μασσαλία της Γαλλίας, τέσσερις εγκληματίες κατάδικοι στρατολογήθηκαν να θάψουν έναν νεκρό.

Οι κατάδικοι αποδείχτηκαν ότι έχουν ανοσία στην ασθένεια, οπού το μυστικό τους ήταν ένα παρασκεύασμα σιτίζονταν οπού περιείχε λιωμένο σκόρδο μέσα σε κρασί.

Από τότε έγινε γνωστό ως "vinaigre des quatre voleurs" ("τέσσερις κλέφτες "ξίδι) οπού είναι διαθέσιμο μέχρι στις ημέρες μας στην Γαλλία.

Σαν βάμμα χρησιμοποιείται στην ιατρική και σαν αιθέριο έλαιο μαζί με φύλλα Αγγελικής για εντριβές.

Στα παιδιά της Πολωνίας χορηγείτε ένα παρασκεύασμα σκόρδου για την θεραπεία της γαστρεντεροκολίτιδας, της δυσπεψίας, της πνευμονίας, της σήψης, και της νέφωσης (εκφυλιστική πάθηση των νεφρών).

Σύγχρονη Ιατρική  

Οι θεραπευτικές ιδιότητες του σκόρδου είναι πολλές όσο και οι παραδοσιακές θεωρίες.

Η εθνική Ιατρική Βιβλιοθήκη του Μέριλαντ περιέχει περίπου 125 επιστημονικές εκθέσεις σχετικές με το σκόρδο, δημοσιευμένες από το 1983. Μελέτες πάνω στο σκόρδο αποκαλύπτουν την ύπαρξη συστατικών που φαίνεται πως καθυστερούν τις καρδιοπάθειες, τα εγκεφαλικά, τον καρκίνο και μία τεράστια γκάμα λοιμώξεων.

Στην μοντέρνα ιατρική χρησιμοποιείτε σαν υπολιπιδαιμικό όμως έχει πολύ μικρό αποτέλεσμα.

Συστατικά 

Έχει έντονη οσμή και χαρακτηριστική καυστική γεύση που οφείλεται σε αιθέρια έλαια πλούσια σε Θειούχες ενώσεις όπως η αλλιίνη, η αλλισίνη  και το αχπένιο.

Είναι πλούσιο σε βιταμίνες Β1, Β2, Β3 και περιέχει ασβέστιο, σίδηρο, φώσφορο, σελήνιο, θειάφι και αλλά στοιχεία χρήσιμα για το οργανισμό, όπως λευκωματούχες ουσίες, λιπαρές, αμυλώδες, κυτταρίνη, τεφρά.

Το κύριο συστατικό του είναι αλλισίνη όπου όταν δημιουργείτε κατά την κοπή το σκόρδο με την αντίδραση της αλλιινάση με την αλλιίνη και μετατρέπετε σε θειοθειική Αλλισίνη

Τα θεραπευτικά χημικά του σκόρδου όμως ποικίλουν αρκετά και ανάλογα με τις συνθήκες του εδάφους.

Σε αυτή την αιτία αποδίδουν οι ερευνητές τα ποικίλα αποτελέσματα των πειραμάτων τους σχετικά με τις θεραπευτικές ιδιότητες του σκόρδου.

Το ιδανικότερο είναι να καλλιεργείται ελεγχόμενα από τον ίδιο τον καταναλωτή ώστε να ελέγχεται η ποιότητα του εάν θέλει να το χρησιμοποιήσει θεραπευτικά. Στην κατανάλωσή του για να διατηρεί της φαρμακευτικές τις ιδιότητες πρέπει να καταναλώνετε όσο πιο πολύ φρέσκα γίνεται και ωμό οπού υπολείπεται σημαντικά από το μαγειρεμένο.

Σήμερα υπάρχει και ως συμπλήρωμα σε ταμπλέτες, ψυχρής επεξεργασίας ελαχιστοποιώντας την οσμή ενώ διατηρεί όλες του τις ιδιότητες.

Τοξικότητα

Στην κατανάλωσή του πρέπει να υπάρχει μέτρο γιατί η υπερβολική χρήση προκαλεί πολλές ανεπιθύμητες παρενέργειες στον οργανισμό όπως είναι η υπόταση, ναυτία, εξάντληση, πονοκέφαλο, διαταραχές του ΚΝΣ κ.α.

Στην υπερβολική κατανάλωση του ωμό μπορεί να προκαλέσει στομαχικές διαταραχές, φούσκωμα ( Μετεωρισμό ) ερεθισμό σε αιμορροΐδες κ.α

 

Γιώργος Ερυσίανος Κυριακού.

 

Παραπομπές    

1.    Λαογραφία 12, 1938/48.σ.60

2.    Murray, edited by Joseph E. Pizzorno, Jr., Michael T.. Textbook of natural medicine (4th ed. έκδοση). Edinburgh: Churchill Livingstone. 

3.    Koch H, Lawson L, eds. Garlic: the science and therapeutic application of Allium sativum L. and related species. 2nd ed. Baltimore: Williams & Wilkins; 1996.

4.    Raj KP, Parmar RM. Garlic—condiment and medicine. Indian Drugs. 1977;15: 205-210.

5.    Block E. The chemistry of garlic and onions. Sci Am. 1985;252:114-119.

6.    Neil, Andrew (1 February 1994). "Garlic: its cardio-protective properties". Current Opinion in Lipidology 5 (1): 6–10. 

7.    Stevinson, Clare (19 September 2000). "Garlic for Treating Hypercholesterolemia". Annals of Internal Medicine 133 (6): 420. 

8.    Lawson LD. The composition and chemistry of garlic cloves and processed garlic. In: Koch HP, Lawson LD, eds. Garlic: The Science and Therapeutic Application of Allium sativum L. and Related Species. 2nd Ed. Baltimore, MD: Williams & Wilkins; 1996:37-107.

9.    Amagase H, Block E, Bordia A, Lawson LD. The controversial issues surrounding allicin versus non-allicin containing products.Presentation at the American Herbal Products AssociationInternational Garlic Symposium. Aug. 1, 2000.

10. Ellmore GS, Milano E, Feldberg RS. Navigating the clove: mapping bioactive compounds in garlic (Allium sativum). Presentation at the American Herbal Products Association International Garlic Symposium. July 31, 2000.

11. Lawson LD, Wang ZJ, Papadimitrou D. Allicin release under simulated gastrointestinal condition for garlic powder tablets employed in clinical trials on serum cholesterol. Planta Med. 2001;67:13-18.

12. "Drinking a glass of milk can stop garlic breath". BBC News. August 31, 2010.

13. Egen-Schwind C, Eckard R, Kemper FH. Metabolism of garlic constituents in the isolated perfused rat liver. Planta Medica. 1992;58:301–305.

14. Therapeutics of aged deodorized garlic extract. New Editions Healthworld. 7(4):53-55, 1994.

15. Canduela V, Mongil I, Carrascosa M, Docio S, Cagigas P. Garlic: always good for the health? Br J Dermatol 1995;132(1):161–2.

16. Falleroni AE, Zeiss CR, Levitz D. Occupational asthma secondary to inhalation of garlic dust. J Allergy Clin Immunol. 1981;68:156–160.

17. Rose KD, Croissant PD, Parliament CF, Levin MB. Spontaneous spinal epidural hematoma with associated platelet dysfunction from excessive garlic ingestion: a case report. Neurosurgery 1990;26(5):880–2.

18. Beck E, Grunwald J. Allium sativum in der Stufentherapie der Hyperlipidamie. Med Welt. 1993;44:516–520.

19. Γεωπονικόν-Αγάπιου-Κρητος σελ 107

20. Carden SM, Good WV, Carden PA, Good RM. Garlic and the strabismus surgeon. Clin Experiment Ophthalmol 2002;30(4):303–4

21. Rose KD, Croissant PD, Parliament CF, Levin MB. Spontaneous Spinal Epidural Hematoma with Associated Platelet Dysfunction from Excessive Garlic Ingestion: A case Report. Neurosurgery. 1990;26:880–882.

22. Sunter WH. Warfarin and garlic. Pharm J. 1991;246:722.

23. Burnham BE. Garlic as a possible risk for postoperative bleeding. Plast Recon Surg. 1995;95:213.

24. Petry JJ. Garlic and postoperative bleeding. Plastic Recon Surg. 1995;96:483–484.

25. Joshi DJ et al. Gastrointestinal actions of garlic oil. Phytother Res 1987; 1: 140–141.

26. Mennella JA, Beauchamp GK. Maternal diet alters the sensory qualities of human milk and the nursling's behavior. Pediatrics 1991; 88: 737–744.

27. Dixit VP, Joshi S. Effects of chronic administration of garlic (Allium sativum Linn) on testicular function. Ind J Exp Biol. 1982;20:534–536

28. Al-Bekairi, A. M., et al. (1990). "Effect of allium sativum on epididymal spermatozoa, estradiol-treated mice and general toxicity." Journal of Ethnopharmacology 29(2): 117-125.

29. Coxeter PD, McLachlan AJ,Duke CC, Roufogalis BD. Garlicdrug interactions. Complement Med 2003;Nov/Dec:57–9.

30. Markowitz JS, DeVane CL, Chavin KD, Taylor RM,Ruan Y, Donovan JL. Effects of garlic (Allium sativum L.) supplementation on cytochrome P450 2D6 and 3A4 activity in healthy volunteers Clin Pharmacol Ther 2003;74:170–7

31. Pathak A, Le’ger P, Bagheri H, Senard J-M, Boccalon H, Montastruc J-L. Garlic interaction with fluindione: a case report. Therapie 2003;58:380–1.

32. Sunter WH. Warfarin and garlic. Pharm J 1991;246:722.

33. Vaes LP, Chyka PA. Interactions of warfarin with garlic, ginger, ginkgo, or ginseng: nature of the evidence. Ann Pharmacother 2000;34(12):1478–82.

Πηγές: Βικιπεδια, American journal, MRRP, N. TOKYO planet